بعد از اینکه دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت
باید برای درک حضورش دعا کنیم
خود را از این جهان خیالی جدا کنیم
شاید او یوسف ذریۀ طاها میشد
روشنیبخشِ دل و دیدۀ بابا میشد
چون اشک، رازِ عشق را باید عیان گفت
باید که از چشمان او با هر زبان گفت
با ذکر حسین بن علی غوغا شد
درهای حرم با صلواتی وا شد
کم نیست گل محمدی در باغش
گلهای بهشتند همه مشتاقش
امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین
به راه بادیۀ عشق، آشناست حسین
هوای بام تو داریم ما هواییها
خوشا به حال شب و روز سامراییها
دقیقههای پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود
همه گویند مجنونم همه گویند «دیوانَهم»
دلیل عاقلانه بودنش را من نمیدانم
روی زمین نگذاشتی شبها سر راحت
وقتی که دیدی مستمندی را سر راهت
در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم
أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم
هیچ کس تا ابد نمیفهمد
شب آن زن چگونه سر شده بود