خیرخواه توام از نور سخن میگویم
از هراسِ شب دیجور سخن میگویم
نسل حماسه، وارثان کربلا هستیم
نسلی که میگویند پایان یافت، ما هستیم
سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
گرچه بیش از دیگران، سهمش در این دنیا غم است
«مرد» اخمش، خندهاش، حرفش، نگاهش، محکم است
سبز همچون سرو حتی در زمستان ایستادم
کوهم و محکم میان باد و طوفان ایستادم
دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من
چقدر ها کند این دستهای لرزان را؟
چقدر؟ تا که کمی سردی زمستان را...
قسم خوردهای! اهل ایثار باش
قسم خوردهای! پای این کار باش
سفر کردند سرداران عاشق
به روی شانۀ یاران عاشق
شهید کن... که شهادت حیات مردان است
ولی برای شما مرگ، خط پایان است
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
به دل بغضی هزاران ساله دارم
شبیه نی، هوای ناله دارم
کی صبر چشمان صبورت سر میآید؟
کی از پس لبخندت این غم برمیآید؟
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمیماند به پشت ابرهای تیره زندانی
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
حرم یعنی نگاه آبی دریا و طوفانش
حرم یعنی تلاطمهای امواج خروشانش
میان بارش بارانی از ستاره رسید
اگرچه مثنوی... اما چهارپاره رسید