ای آفتاب صبر کن این آخرین شب است
این آخرین شبانۀ آرام زینب است
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
این چشمها برای كه تبخیر میشود؟
این حلقهها برای چه زنجیر میشود؟
اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست
گل غریب نوازم که گریه شبنم اوست
به یاری تو به میدان کارزار نیاید
جماعتی که به رزق حلال، بار نیاید
برگشتم از رسالت انجام دادهام
زخمیترین پیمبر غمگین جادهام
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد
دگر چه باغ و درختی بهار اگر برود
چه بهره از دل دیوانه یار اگر برود
چنان اسفند میسوزد به صحرا ریگها فردا
چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا