سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غمهای تو را لبخند فردایی نبود
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
غمی ویرانتر از بغض گلو افتاده در جانش
بزرگی که زبانزد بود دراین شهر ايمانش
دل اگر تنگ و جان اگر خستهست
گاه گاهی اگر پریشانیم