دوباره آمده آن شب، شب جدایی او
سرم فدایی او شد، دلم هوایی او
از شبنم اشک گونههامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
هرچه از غم میشود جام بلا سرشارتر
مستی این جام، جان را میکند هشیارتر
زمان از لحظۀ آغاز او چیزی نمیداند
زمین از کهکشان راز او چیزی نمیداند
الا قرار دل و جانِ بیقرار ظهورت!
کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟
ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
عمری به اسارت تو بودم ای مرگ
لرزان ز اشارت تو بودم ای مرگ
تو مثل کوی بنبستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
از روى حسین تا نقاب افکندند
در عالم عشق، انقلاب افکندند
کیست الله؟ بیا از ولیالله بپرس
مقصد قافله را از بلد راه بپرس
ای قدر تو بر مردم دنیا پنهان
چون گوهر در سینۀ دریا پنهان
خوش است لالۀ آغاز سررسید شدن
شهید اول صدسالۀ جدید شدن
من در بر کشتی نجات آمدهام
در ساحل چشمۀ حیات آمدهام
اگر دینیست باقی در جهان بیشبهه دین توست
یداللهی که میگویند خود در آستین توست
قرار بود از این چشمه آب برداریم
نه اینکه تشنه شویم و سراب برداریم
امشب شکوه عشق جهانگیر میشود
روح لطیف عاطفه تصویر میشود
هنوز آن نالهها کز سوز هجران داشتم دارم
به روی شانه گر زخم فراوان داشتم دارم
ای آینهدار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یا ایهاالعزیزتر از یوسف!
عکس تو را به چاه میاندازند
زینب که على با جلوات دگرىست
زهراى بتول در حیات دگرىست
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
این روزها حس میکنم حالم پریشان است
از صبح تا شب در دلم یکریز باران است
ببین بغداد را و جوشش زیباترین حس را
خروش جاننثاران «ابومهدی مهندس» را