زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
سخن چون از سر درد است باری دردسر دارد
خوشا مردی کزینسان دردسرها زیر سر دارد
الا قرار دل و جانِ بیقرار ظهورت!
کدام جمعه بُوَد روز و روزگار ظهورت؟
ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
ای آفتاب صبر کن این آخرین شب است
این آخرین شبانۀ آرام زینب است
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
از روى حسین تا نقاب افکندند
در عالم عشق، انقلاب افکندند
دور شد باز هم آن همدم و دمساز از ما
ماند در خاطرهاش آن همه پرواز از ما
ای قدر تو بر مردم دنیا پنهان
چون گوهر در سینۀ دریا پنهان
من در بر کشتی نجات آمدهام
در ساحل چشمۀ حیات آمدهام
به ایستادن، آن دم که سنگ میبارند
به کوه بودن، آن لحظهها که دشوارند
امشب شکوه عشق جهانگیر میشود
روح لطیف عاطفه تصویر میشود
غریبم، جز تو میدانم رفیق و آشنایی نیست
صدایت میزند اندوه من، جز تو خدایی نیست
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
تو از فریادها، شمشیرهای صبح پیکاری
که در شبهای دِهشَت تا سحر با ماه بیداری
ای آینهدار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
سواری بر زمین افتاد و اسبی در غبار آمد
بیا ای دل که وقت گریۀ بیاختیار آمد
زینب که على با جلوات دگرىست
زهراى بتول در حیات دگرىست
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
یک عمر دلم غصۀ مولا خوردهست
تا حکم شهادت من امضا خوردهست
با کلامُ اللهِ ناطق همکلام!
ای سکینه! بر کراماتت سلام!