اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانهروز در ذکر و ثنا
باز غم راه نفس بر قلب پیغمبر گرفت
باز از دریای ایمان، آسمان گوهر گرفت
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراطالمستقیم
بر نبض این گهواره نظم کهکشان بستهست
امید، بر شش ماه عمر او زمان بستهست
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
صحبت از دستی که رزق خلق را میداد شد
هر کجا شد حرف از آن بانو به نیکی یاد شد
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
میان هلهله سینه مجال آه نداشت
برای گریه شریکی نبود و چاه نداشت
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
ای دانش و کمال و فضیلت سه بندهات
دشمن گشادهرو، ز گلستان خندهات
اینگونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
بر عفو بیحسابت این نکتهام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
چون وجود مقدس ازلی
شاهد دلربای لم یزلی
من به پابوسی تو آمدهام
شهر گلدستههای رنگارنگ
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
بلبل چو یاد میکند از آشیانهاش
خون میچکد ز زمزمۀ عاشقانهاش
ساز غم گر ترانهای میداشت
آتش دل، زبانهای میداشت