پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
جمعه برای غربت من روز دیگریست
با من عجیب دغدغۀ گریهآوریست
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
سر زد ز شرق معركه، آن تیغ گرمْسیر
عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود