مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
ای عشق! کاری کن که درماندند درمانها
برگرد و برگردان حقیقت را به ایمانها
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
باز گویا هوای دل ابریست
باز درهای آسمان باز است