بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
گرفته درد ز چشمم دوباره خواب گران را
مرور میکنم امشب غم تمام جهان را