او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید