ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم، دریا تو بینم
دلا غافل ز سبحانی، چه حاصل؟
مطیع نفس و شیطانی، چه حاصل؟
خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یکدم مو نگشتُم شاد از این دل
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست