پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
عمری به جز مرور عطش سر نکردهایم
جز با شرابِ دشنه گلو تر نکردهایم
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست