ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگهای این دنیا روان هستید