ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا میکرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا میکرد
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظهها با تو چه زیباست اگر بگذارند
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشمهای مهربانش...
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده