نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
همیشه سفرهاش وا بود با ما مهربانی کرد
هزاران بار آزردیمش اما مهربانی کرد
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
آتش: شده از خجالت روی تو آب
خانه: شده بعد رفتن تو بیخواب
بیاور با خودت نور خدا را
تجلیهای مصباح الهدی را
این همه آیینگی از انعکاس آه کیست؟
چشمهها در رودرود غصۀ جانکاه کیست؟
بر خاکی از اندوه و غربت سر نهادهست
بر نیزهٔ تنهایی خود تکیه دادهست