میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
ای دلنگران که چشمهایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی