سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علی
چون کبوتر ماند در چاه شب افغان علی
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است