یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
زندگی جاریست
در سرود رودها شوق طلب زندهست
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی