سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
غم از دیار غمزده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بیتو
زندگی نیز دگر روح ندارد بیتو
مرد خرمافروش در زندان، راوی سرنوشت مختار است
حرفهایی شنیدنی دارد، سخنانش کلید اسرار است
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
یک روز به هیأت سحر میآید
با سوز دل و دیدهٔ تر میآید
چون نخل، در ایستادگی، خفتن توست
دل مشتری شیوۀ دُرّ سفتن توست
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بیامام شد
همّت ای جان که دل از بند هوا بگشاییم
بال و پر سوی سعادت چو هما بگشاییم