ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کربوبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستیست لطف جاری او
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام