آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازیست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
ای خاک ره تو خطّۀ خاک
پاکی ز تو دیده عالم پاک
چشمۀ خور در فلک چارمین
سوخت ز داغ دل امّالبنین
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
گر سوى ملک عدم باز بیابى راهى
شاید از سرّ وجودت بدهند آگاهى
دختر فکر بکر من، غنچۀ لب چو وا کند
از نمکین کلامِ خود حقِ نمک ادا کند