هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرندههای دیگر برگشت
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش