سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
نشان در بینشانیهاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را