او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
من و دل، شیعۀ دردیم مولا!
بدون تو چه میکردیم مولا!
شبیه گل، سرشتی تازه دارم
هوای سرنوشتی تازه دارم
ببین، تاریخ در تکرار ماندهست
جهان در حسرت بسیار ماندهست
من و آوازۀ برگشتن تو
دلی اندازۀ برگشتن تو
کسی اینگونه شیدایی نکردهست
شبیه من شکیبایی نکردهست
جهان در حسرت آیینه ماندهست
گرفتار غمی دیرینه ماندهست
کمی بشتاب، باران تشنه ماندهست
دل آیینهداران تشنه ماندهست
به هر آیینهای، تابندگی را
به هر دل، اشتیاق بندگی را
به یک عشق معمایی قسم خورد
به راز یک شکیبایی قسم خورد
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشمهای تر نمیرد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
بیا با اشکهای ما وضو کن
جهان را با نگاهی زیر و رو کن
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
شروع قصه با برگشتن تو
کجا ما و کجا برگشتن تو