پیشانیات
از میان دیوار میدرخشد
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
اذان میافکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا میزند مردی دوباره آستینش را
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست