سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر از اوست...
فرخنده پیکریست که سر در هوای توست
فرخندهتر سریست که بر خاک پای توست
گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
نشسته سایهای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش