مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
خدا قسمت کند با عشق عمری همسفر بودن
شریک روزهای سخت و شبهای خطر بودن