ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
گریه بود اولین صدا، آری!
روز اول که چشم وا کردیم
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
عبّاس من! دیدی امّا مانند خواهر ندیدی
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
هرچند، نامِ نیک، فراوان شنیدهایم
نامی، به با شکوهی زینب، ندیدهایم
سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی
چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی