پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
پیشانیات
از میان دیوار میدرخشد
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده