گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
هنوز ماتم زنهای خونجگر شده را
هنوز داغ پدرهای بیپسر شده را
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کردهاند اردیبهشتی میرسد از راه
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبهمو