ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
تا باد مرکبیست برای پیام تو
با هر درخت زمزمهوار است نام تو
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
دلم تنهاست، ماتم دارم امشب
دلی سرشار از غم دارم امشب
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده