سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
ناگاه آمدی و صدایی شنیده شد
در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد
برپا شدهست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بیکرانه شد