شب بود و بارگاه تو چون خرمنی ز نور
میریخت در نگاه زمین آبشار طور
همیشه قبل هر حرفی برایت شعر میخوانم
قبولم کن من آداب زیارت را نمیدانم
یادم آمد شب بیچتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
در آسمان ملائکۀ خوش ذوق
شهر بهشت را که بنا کردند...
آه ای شهر دوستداشتنی
کوچه پس کوچههای عطرآگین
منِ شکسته منِ بیقرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
ذكر پابوس شما از لب باران میریخت
ابر هم زير قدمهای شما جان میريخت
در گوشهای ز صحن تو قلبم نشسته است
دل، طوقِ الفتی به ضریح تو بسته است
هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد
نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد