بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
این جاده که بیعبور باقی مانده
راهیست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
به رغم سیلی امواج، صخرهوار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
دل اگر تنگ و جان اگر خستهست
گاه گاهی اگر پریشانیم