رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
از روی توست ماه اگر اینسان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا میکرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا میکرد
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
سرت بر نیزه خواهد رفت در اوج پریشانی
عروجت را گواهی میدهد این سِیْر عرفانی
رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی
معمای ادب را با همین ابیات حل کردی