علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
لالۀ سرخی و از خون خودت، تر شدهای
بیسبب نیست که اینگونه معطر شدهای
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را