نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
نورِ جان در ظلمتآبادِ بدن گم کردهام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کردهام
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
این جاده که بیعبور باقی مانده
راهیست که سمت نور باقی مانده
یک دفتر خون، شهادتین آوردند
از خندق و خیبر و حنین آوردند
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
خدایا، تمام مرا میبرند
کجا میبرندم، کجا میبرند؟