در عصر نقابهای رنگی
در دورۀ خندههای بیرنگ
ما خواندهایم قصۀ مردان ایل را
نامآورانِ شیردلِ بیبدیل را
برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
در خاک دلی تپنده باقی ماندهست
یک غنچۀ غرق خنده باقی ماندهست
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
چشمهها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر
باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
سوخت آنسان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی