نمکپروردهات ای شهر من خیل شهیداناند
شهیدانی که هر یک سفرهدار لطف و احساناند
همنوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
بایست آنچنان که تا به حال ایستادهای
که در کمال شوکت و جلال ایستادهای
این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بتهای سنگی را بلرزانی
خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکیست
خیمهگاه تفرقه با خانهٔ شیطان یکیست
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
سوخت آنسان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ اینبار با سنگ آمده هابیل
دل اگر تنگ و جان اگر خستهست
گاه گاهی اگر پریشانیم