میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهانبان و هم جهانبين اوست
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی