ای آفتاب صبر کن این آخرین شب است
این آخرین شبانۀ آرام زینب است
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
اجل چون سایهای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد
دگر چه باغ و درختی بهار اگر برود
چه بهره از دل دیوانه یار اگر برود