گشوده باغِ تاریخ از گلِ عبرت، بسی دفتر
که هر برگ از تبِ خجلت، رُخی دارد چو شبنم، تر
آه از خزان این حرم و باغ پرپرش
این داغ جانگداز که سخت است باورش
دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار
آمد سحر دوباره و حال سَهَر کجاست؟
تا بلکه آبرو دهدم، چشم تَر کجاست؟
فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی
روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
کجاست آن که دلش چشمهسار حکمت بود
کجاست آن که رخش آبشار رحمت بود
کجاست آن که وجودش مطاف هر دل بود
و با شکوهتر از آفتابِ ساحل بود
باغ اعتبار یافت ز سیر کمالیات
گل درس میگرفت ز اوصاف عالیات
یک عمر شهید بود و، دل باخته بود
بر دشمن و نفس خویشتن تاخته بود
سخن ز حبل الهی و بانگ «وَ اعتَصِمُو»ست
حقیقتی که هدایت همیشه زنده به اوست
ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
میان گریهات لبخند ناب است
چرا باور کنیم از قحط آب است؟
روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد
دلربا، نرگس این باغ به شبنم باشد
گفت رنجور دلش از اثر فاصلههاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدلههاست
میان حجره چنان ناله از جفا میزد
که سوز نالهاش آتش به ماسوا میزد
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
هر غنچه به باغ سوگوار تو شدهست
هر لاله به دشت داغدار تو شدهست
بگذر ز خود که طی کنی آن راه دور را
مؤمن به غیب شو که بیابی حضور را
قلم به دست گرفتم که ماجرا بنویسم
غریبوار پیامی به آشنا بنویسم