شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهانبان و هم جهانبين اوست
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود