کربلا
شهر قصههای دور نیست
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
شدهست آینۀ حیّ لایموت، صفاتش
کسی که خورده لب خضر هم به آب حیاتش
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
نرگس، روایتیست ز عطر بهار تو
مریم، گلیست حاکی از ایل و تبار تو
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
ای شب قدر! کسی قدر تو را فهمیدهست؟
تا به امروز کسی مرتبهات را دیدهست؟
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
دوری تو را بهانه کردن خوب است
شکوه ز غم زمانه کردن خوب است
با ذكر یا كریم همه یاكریمها
خواندند با تو یا علی و یا عظیمها
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چه سفرهای، چه كرمخانهای، چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزیِ فراوانی
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید