دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
هرچه از غم میشود جام بلا سرشارتر
مستی این جام، جان را میکند هشیارتر
زمان از لحظۀ آغاز او چیزی نمیداند
زمین از کهکشان راز او چیزی نمیداند
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
کیست الله؟ بیا از ولیالله بپرس
مقصد قافله را از بلد راه بپرس
خوش است لالۀ آغاز سررسید شدن
شهید اول صدسالۀ جدید شدن
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
قرار بود از این چشمه آب برداریم
نه اینکه تشنه شویم و سراب برداریم
امتحان کردند مرد امتحان پسداده را
مرد بیهمتای موشکهای فوقالعاده را
بغض کرد و گفت مردم! شعلهها از در گذشت
بر سر دختر چه آمد تا که بابا درگذشت
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید