ای خوشا در راه اقیانوس طوفانی شویم
در طواف روی جانان غرق حیرانی شویم
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
طلوعت روشنی بخشیده هر آیینه ایمان را
نگاهت آیه آیه شرح داده بطن قرآن را
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ