هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
حتی اگر که تیغ ببارد، در بیعت امام حسینیم
ما جرأت زهیر و حبیبیم، ما غیرت امام حسینیم
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
به سویت آمدهام جذبهای نهان با من
چه کردهای مگر ای شور ناگهان! با من؟
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمیشود که پدر باشی و همیشه بخندی
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
النّمِر باقر النّمِر برخیز
باز هم خطبۀ جهاد بخوان
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد