به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
الهی اکبر از تو اصغر از تو
به خون آغشتگانم یکسر از تو
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بیتو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم