تو را کشتند آنها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
امشب ز غم تو آسمان بیماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است
صدای بال ملائک ز دور میآید
مسافری مگر از شهر نور میآید؟
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
ندیدم چون محبتهای مادر
فدای شأن بیهمتای مادر
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر